Bir Gün Mutlaka ( NIMOYLUS )

Bir Gün Mutlaka, Bir gün diye başlayan umutların ardına,
Son diye biten her hikâyenin kırgın yolcusuyum.
Yemekler hazır, hadi diye çağıran sesler uzakta,
Ben, yalnızlığın sofrasında suskun, açım.

Bir gün dedim, güneş doğar belki yarın,
Ama her sabah, son akşamın hüznüyle uyandım.
Ellerim boş, gözlerim yaş, yüreğim sancıda,
Her "son" bir yara, her "bir gün" bir umut sandım.

Hadi dediler, gel diye çağırdılar belki,
Ama ben, dönülmez yollarda kayboldum.
Bir gün diye başlayan şiirler yazdım,
Son diye biten her dizede soldukça solduk.

Bir gün, belki bir gün, derken zaman geçti,
Sonlar hep yakın, başlangıçlar hep uzakta kaldı.
Yemekler soğudu, sofralar dağıldı,
Ben, acının dilinde, suskunluğa sarıldım.

Bir gün diye başlayan her şey, sona erdi,
Son diye biten her aşk, yüreğime serildi.
Hadi diye çağıran sesler artık yok,
Ben, yalnızlığın şiirinde, kendi kendime vurgunum.